आज कुसे औंशी, बुबाको मुख हेर्ने दिन। मैले बुबा गुमाएको १७ वर्ष बितिसक्यो। म १० वर्षको बालक हुँदाहुँदै बुबाको माया र छायाँबाट वञ्चित भएँ। उहाँ सात सन्तानका पिता, हाम्रो परिवारको आधार र प्रेरणा हुनुहुन्थ्यो। कान्छी बहिनी त त्यतिबेला चार वर्षकी मात्रै थिइन्।
बुबा बितेपछि आमाले आँसु लुकाएर परिवारलाई सम्हाल्नुभयो। खानेकुराको टुटाइ, ऋणको भार, छिमेकीको अवहेला—सबकुरा सहेर पनि आमाले हाम्रो भविष्य बचाउनुभयो। दिदीहरू सुन्तला बोकेर सदरमुकाम पुगेर बेच्नुहुन्थ्यो, त्यसैको पैसाले चामल, नुन, तेल ल्याइन्थ्यो। उनीहरूको बलिदानले हाम्रो परिवारलाई टिकायो।
आज ती दिदीबहिनीहरू आफ्नो–आफ्नो क्षेत्रमा स्थापित हुनुहुन्छ। म पनि जीवनको संघर्षलाई शक्ति बनाएर अघि बढ्न सफल भएको छु। तर बुबाको अभाव अझै गहिरो पीडा बनेर रहिरहेछ।
**स्वर्गीय बुबा**, तपाईं आज हामीसँग हुनुहुन्न। तर तपाईंको सम्झना, शिक्षा र आशिर्वाद हामीलाई हरेक मोडमा मार्गदर्शक बनेर साथ दिइरहेको छ।
